Vermoeiingsscheurinitiatie
Tests voor de initiatie van vermoeiingsscheuren zijn procedures waarbij proefstukken of onderdelen wordt onderworpen aan cyclische belasting tot er breuk optreedt. Een groot deel van het totale aantal wisselingen bij deze tests zijn nodig voor het initiëren van de scheur. Hoewel scheurinitiatie tests uitgevoerd met kleine proefstukken geen volledige weergave vormen voor een groot werkstuk, verschaffen ze toch gegevens over de intrinsieke vermoeiingsscheurinitiatie van een roestvast staal. Dergelijke gegevens kunnen worden gebruikt om criteria te ontwikkelen die vermoeiingsbreuk tijdens bedrijf tegen moeten gaan. Voorbeelden van het gebruik van vermoeiingsgegevens behaald met kleine proefstukken zijn te vinden in de ontwerpcodes voor ketels en drukvaten, complexe gelaste, geschroefde, of geklonken constructies en onderdelen voor allerhande vervoersmiddelen.
Testbereiken
De grootte van de nominale spanning op een cyclisch belast werkstuk wordt dikwijls gemeten aan de hand van de hoeveelheid overspanning, dat is de hoeveelheid waarmee de nominale spanning de vermoeiingsgrens of de lange-termijn vermoeiingssterkte van het voor het werkstuk gebruikte materiaal wordt overschreden. Het aantal belastingscycli dat een werkstuk onder lage overspanning kan verdragen is hoog, dus wordt wel de term hoog-cyclische vermoeiing gehanteerd.
Als de grootte van de nominale spanning toeneemt, is initiatie van meervoudige scheuren waarschijnlijker. Ook de afstand tussen vermoeiingsstriaties, die een indicatie vormen voor de progressieve groei van het scheurfront, neemt toe en het gebied van uiteindelijke snelle breuk neemt toe in grootte. Laag-cyclische vermoeiing is het gebied dat wordt gekenmerkt door hoge overspanning. De willekeurige, maar algemeen aanvaarde, scheidslijn tussen hoog-cyclische en laag-cyclische vermoeiing wordt gelegd bij 104 tot 105 wisselingen. In de praktijk wordt dit onderscheid gemaakt of de overheersende component van de geïnduceerde cyclische belasting...